آخرین یادادشت

 خیلی دوست داشتم ادامه بدهم ، ولی نشد ... مشغله زیاد ، بعدش  به روز کردن وبلاگ (رازهای نگفته) اجازه نمی دهد که ادامه بدهم .... (حیات نو) را خیلی دوست داشتم. نوع مطالب  ، قالب خاص ،و حس خاصی که ایجاد می کرد ،  به هر حال  چون همه یاد داشتهای وبلاگ (حیات نو )در بخش" حیات نو "در وبلاگ(رازهای نگفته)هم درج می شود ، این آخرین  یادداشت  این وبلاگ خواهد بود .

خوانندگان عزیز  وبلاگ ( حیات نو )را ارجاع می دهم به وبلاگ (رازهای نگفته) ، پس از مدتی ، وبلاگ  (حیات نو )حذف خواهد شد.  

_______________________________________________

با این یادداشت پایانی ، 7 یادداشت برای  " حیات نو " نوشتم .

از این پس مطالبی که با این موضوع ارتباط دارد ، در همین وبلاگ ، با موضوع حیات نو درج خواهد شد. 

              

ماهیها یی که نمی دانند می میرند .

رفتم سر صحنه سریال زیگراگ ، سلیمان تنگه ، پرورش ماهی قزال آلا ، بچه ها داشتند کار می کردند و من برای لحظاتی  از آنها جدا شدم و اطراف حوضچه های پرورش ماهی  ، با خودم خلوت کردم  ...
 داخل  حوضچه ها ، ماهی های زیبای قزال آلا ، دسته جمعی در آب پرواز می کردند !
 شاد و سر حال ، از این سو به آن سو  می پریدند و گاهی سر به سرهم می گذاشتند و بعضاً  جفت ها باهم نرد عشق می زدند ... چقدر زیبا !
بی هوا گفتم : چه فایده ؟ شما دیر یا زود  می میرید . چند صباحی  داخل این حوضچه هستید و پس از پروار شدن ، می میرید و بعد خورده می شوید !
تلخی خاصی وجودم را فرا گرفت . سکوت مبهمی ، ذهن مرا پر کرد . همه چیز از حرکت ایستاد .
 اندیشیدم : آیا اینها خودشان می دانند !؟ می دانند که دیر یا زود می میرند !؟ اگر می دانند پس اینهمه تقلا و بپر بپر برای چیست ؟
مدتی قبل را به یاد آوردم . رفتیم کشتار گاه اطراف ساری ، جهت بازدید . تعداد زیادی گاو به صف شده بودند . آهسته آهسته وارد دالانی  می شدند و آنسوی دالان – وقتی  وارد ساختمان شدم- فهمیدم  که سر بریده می شوند !
این سوی دالان ، جالب  اینجا بود که گاوها در صف به هم فشار  می آورند . به هم تنه می زدند و می خواستند  زودتر  از بقیه وارد دالان شوند .
آیا  می دانستند آنجا  ، سربریده می شوند و تمام!
باز اندیشیدم ؛ آیا این ماهیها می دانند !؟
و ناگهان لرزیدم.
مگر ما انسانها نمی دانیم دیر یا زود می میریم ؟ توی این حوضچه ها که حالا  شاید بزرگتر از این حوضچه های ماهی باشد ، از این سو به آن سو می رویم و به هم می پریم و گاهی هم اگر آدم باشیم نرد عشق هم می زنیم ... وبعد ...
راستی مگر نمی میریم !؟
من از بالای حوضچه ، به ماهیها نگاه می کردم . آگاه بودم  به حال و روزشان و عالمانه لبخند  تلخ به لب  می آورم  به جهالتشان که لابد نمی دانستند دیر یا زود می میرند .
و باز هم بر خودم لرزیدم و نگاهم به کسی  افتاد که از آن بالا به ما نگاه می کند و آگاه هست از حال و روزمان و دیگر از جهالت ما ، لبخند به لب نمی آورد چرا که فرشته گانش  دیده به اشک می آرایند .
افسوس ! گاهی ما هم مانند این ماهیها  فراموش می کنیم که می میریم و صد افسوس  که مانند آن گاوها ، به هم تنه هم می زنیم و برای نزدیک شدن  به دالانی  که انتهای کار ماست ، ...

خدایا ! از تمام این جهالت هابه تو پناه می آورم .

خواب غفلت

نیمی از عمر گذشت .
نیمی از این نیم که گذشت ، شب بود و در خواب.
نیمی مانده از این عمر ، که آنهم دو نیم است ، نیمی شب و لابد آنهم در خواب .
چه درد ناک است !
 از این عمر 80 ساله احتمالی ، نیمی خواب بود و نیمی بیداری ، که شاید آنهم در خواب غفلت
گذشت و بگذرد !
پروردگارا !

بیداری عطا کن ، چه در نیمه بیداری و چه در نیمه خواب .

از اینهمه خواب خسته شدم .

به عشق کفترهای آقا

تمام شوق و ذوق ما از برداشت محصول  در اواخر  تابستان – که حالا به علت شرایط جوی شده  اواخر بهار ، در این بود که یک سفر همراه پدر و مادرمان می رفتیم امام رضا (ع) ...
 نمی گفتیم مشهد ،  نمی گفتیم  سفر ، یکر است می گفتیم   امام رضا (ع).
من  اما، هر سال می رفتم . حتی وقتی تازه پا به سن جوانی گذاشته  بودم و گاهی  2 بار در یک سال . تنها، خودم ،و اولین کتابم که چاپ شد سال 70، اواخر  سال 69 ، در 20 سالگی خودم ، با پول حق التالیف آن ، مادرم را نیز با خودم بردم...
حالا مشهد خیلی عوض شده ولی هنوز  میدان طبرسی و آن کوچه های تنگ و باریک و آن بازار  و سپس حرم مطهر و اسماعیل طلا و بیش از همه اینها  کفترهای حرم آقا توی یادمان هست .

کاش کودکی ما بر می گشت و به عشق زیارت آقا می رفتیم مشهد و دون می پاشیدیم برای کفترهای آقا ... نه حالا که با کلاس  و برای همایش و دیدار و چه وچه و بعضاً  با خانواده می رویم سفر به خراسان و شهر مشهد ....