پناه بر خدا از شر آن موجود زخم خورده

پناه بر خدا از شر شیطان و پناه بر خدا از شر نفس و پناه بر خدا از شر خود و درونمان که طغیان می کند.
پناه بر خدا از شر آن موجود زخم خورده که فریاد می کشد از عمق چاه درون ، چاه سیاهی که زندگی او و تبعید گاه او در آنجاست و سیاه است و بی نهایت عمیق است و دست نیافتنی .
پناه بر خدا از شر آن موجودی که در درون همه ماست ، زخم خورده است و وحشی که گاهی آدم دلش به حالش می سوزد ولی باید سر بریده شود تا جان آرام گیرد ...
پناه بر خدا از شر خشم لجام گسیخته که سر به دیوانگی می زند و پناه بر خدا از چشمی که پس از ظلم مفرط نمی گرید و دلی که نمی لرزد ...
پناه بر خدا از لق بودن زبان که بی هوا پرت می گوید ...
پناه بر خدا از غیبت و دروغ ، از بی هوا دروغ گفتن و به سادگی آب خوردن غیبت کردن که گاهی آب خوردن سخت تر از غیبت کردن است !
پناه بر خدا از دو بهم زدن و از نزدیک نبودن قلب ها به همدیگر و پناه بر خدا از فاصله عمیق وجدان بشری با اینهمه ستم به خود و دیگران .
پناه بر خدا از اشتباه و از جهالت و پناه بر خدا از تصمیم نابجا ... / 426

محمد صادق سینا - 1385.3.7

بهار و فاصله و باغ

پر از غروب  شدم ، وا کنید پنجره ها را
که آفتاب بروبد ، غبار آینه ها را
در این سکوت لبالب  به من پناه ده ای عشق !
به من که با ختم امشب ، تمام قافیه ها را  
امید داشتم ، اما شتاب حادثه نگذاشت
که وقف چشم تو باشم ، تمام ثانیه ها را
به لحن آه ، به خط عزا ، به لهجه غربت  
به سبک گریه نوشتم ، کتاب مرثیه ها را
درین همشگی باد ، کجاست آتش فریاد
که تا همیشه  بسوزد ،  سکوت حنجره ها را
چه سر نوشت غریبی ، بهار و فاصله و باغ
دلم گرفت برایت ، دلم گرفته بها ر را

نیاوران - 1374/4/1

این قطعه شعر را از میان یادداشت های محمد صادق سینا پیدا کردم .

شعر از سید علی امیر فضلی هست . / 415

زندگی در هزار توی خیال

توی بازار تجریش ، بعدش کوچه و پس کوچه ها ، تنگ غروب ، توی خیابونها ، مردم همینجور توی هم می لولیدند . من نیز هم .
هیاهو می کردند . همهمه می کردند . هر کس دنبال کاری و هرجوانی دنبال نگاهی !
هر کدام در هزار توی خیال خود . من نیز هم .
 توی چهره شان همه چی مشهود بود . به خیلی چیزها فکر می کردند ، الا زندگی !
 راستی زندگی چی هست که هیچکدام ما – شاید – به آن نمی اندیشیم ؟
زندگی – حقیقاً چیست ؟
آنها داشتند زندگی می کردند ، همین حرکات ، حرفها ، نگاهها ، به دنبال چیزی بودن در هزار توی خیال خود گم شدن ، همه اینها زندگی بود .
همشان داشتند لحظه ای زندگی می کردند . برشی از زندگی آنها ، اینجا بود ولی نمی اندیشیدند که زندگی چیست ؟
همه ما داریم زندگی می کنیم ولی  نمیدانیم  زندگی چیست ؟  / 414

 محمد صادق سینا - تجریش 1374/3/31