ماهیها یی که نمی دانند می میرند .

رفتم سر صحنه سریال زیگراگ ، سلیمان تنگه ، پرورش ماهی قزال آلا ، بچه ها داشتند کار می کردند و من برای لحظاتی  از آنها جدا شدم و اطراف حوضچه های پرورش ماهی  ، با خودم خلوت کردم  ...
 داخل  حوضچه ها ، ماهی های زیبای قزال آلا ، دسته جمعی در آب پرواز می کردند !
 شاد و سر حال ، از این سو به آن سو  می پریدند و گاهی سر به سرهم می گذاشتند و بعضاً  جفت ها باهم نرد عشق می زدند ... چقدر زیبا !
بی هوا گفتم : چه فایده ؟ شما دیر یا زود  می میرید . چند صباحی  داخل این حوضچه هستید و پس از پروار شدن ، می میرید و بعد خورده می شوید !
تلخی خاصی وجودم را فرا گرفت . سکوت مبهمی ، ذهن مرا پر کرد . همه چیز از حرکت ایستاد .
 اندیشیدم : آیا اینها خودشان می دانند !؟ می دانند که دیر یا زود می میرند !؟ اگر می دانند پس اینهمه تقلا و بپر بپر برای چیست ؟
مدتی قبل را به یاد آوردم . رفتیم کشتار گاه اطراف ساری ، جهت بازدید . تعداد زیادی گاو به صف شده بودند . آهسته آهسته وارد دالانی  می شدند و آنسوی دالان – وقتی  وارد ساختمان شدم- فهمیدم  که سر بریده می شوند !
این سوی دالان ، جالب  اینجا بود که گاوها در صف به هم فشار  می آورند . به هم تنه می زدند و می خواستند  زودتر  از بقیه وارد دالان شوند .
آیا  می دانستند آنجا  ، سربریده می شوند و تمام!
باز اندیشیدم ؛ آیا این ماهیها می دانند !؟
و ناگهان لرزیدم.
مگر ما انسانها نمی دانیم دیر یا زود می میریم ؟ توی این حوضچه ها که حالا  شاید بزرگتر از این حوضچه های ماهی باشد ، از این سو به آن سو می رویم و به هم می پریم و گاهی هم اگر آدم باشیم نرد عشق هم می زنیم ... وبعد ...
راستی مگر نمی میریم !؟
من از بالای حوضچه ، به ماهیها نگاه می کردم . آگاه بودم  به حال و روزشان و عالمانه لبخند  تلخ به لب  می آورم  به جهالتشان که لابد نمی دانستند دیر یا زود می میرند .
و باز هم بر خودم لرزیدم و نگاهم به کسی  افتاد که از آن بالا به ما نگاه می کند و آگاه هست از حال و روزمان و دیگر از جهالت ما ، لبخند به لب نمی آورد چرا که فرشته گانش  دیده به اشک می آرایند .
افسوس ! گاهی ما هم مانند این ماهیها  فراموش می کنیم که می میریم و صد افسوس  که مانند آن گاوها ، به هم تنه هم می زنیم و برای نزدیک شدن  به دالانی  که انتهای کار ماست ، ...

خدایا ! از تمام این جهالت هابه تو پناه می آورم .