تب شالیزار درکمین شالیکاران شمال
چهارشنبه, ۸ تیر ۱۳۹۰، ۰۸:۱۷ ق.ظ
کشاورزی سنتی، دفع غیر بهداشتی زباله و همجایی سکونت انسان و حیوان باعث بروز این بیماری شده است
فصل کشت نشای برنج در حالی به روزهای پایانی خود نزدیک می شود که شالیکاران شمال کشور که عموم آنها را زنان تشکیل می‌دهند، در معرض یک بیماری عفونی مشترک انسان و دام به نام تب شالیزار قرار گرفته اند. این بیماری مخصوص جوامعی است که غالب افراد آن به کشاورزی یا ماهیگیری اشتغال دارند، به همین خاطر هرساله عده‌ای از کشاورزان شمالی کشور بخصوص شالیکاران با این بیماری دست و پنجه نرم می‌کنند. این بیماری که به تب برنج، تب شالیزار، تب شالیکاران، تب مزارع، تب برنجکاران و به نام علمی لپتوسپیروز معروف است، در مناطقی که وضعیت خدمات بهداشتی درمانی آن مطلوب نیست، موجب مرگ‌ومیر نیز می‌شود.
به اعتقاد کارشناسان، تب شالیزار از بیماری‌های بازپدید کشور ماست که بویژه در شمال کشور شایع است و به دلایلی چون وجود کشاورزی سنتی، استفاده از فضولات دامی و دفع غیربهداشتی زباله و همجایی سکونت انسان و دام در شرایط غیربهداشتی به وجود می‌آید.
تب شالیزار با تب و لرز و سردرد (علائمی شبیه سرماخوردگی) شروع می‌شود و در مراحل شدیدتر علائم دیگری مثل یرقان یعنی زردی و نارسایی کلیه به آن افزوده می‌شود و ممکن است بیمار به دیالیز احتیاج پیدا کند.
عامل این بیماری یک باکتری است که از طریق ادرار حیوانات آلوده مثل گاو، گوسفند و بعضی از جوندگان مثل موش وارد آب‌ها و محیط اطراف می‌شود و می‌تواند ماه‌ها در آب زنده بماند. همچنین آب راکد یک وسیله مهم دیگر برای انتقال این بیماری است.
این تب قربانی می‌گیرد
طبیعی است اگر فردی با پای برهنه خصوصا زخمی وارد این آب‌ها شده یا دست خود را در آب‌های آلوده بشوید یا در آن شنا کند، عامل بیماری وارد بدن وی شده و پس از حدود یک هفته علائم آن ظاهر می‌شود.
دست زدن به طناب آلوده حیوان یا فضولات آن و تماس با علف‌های آلوده هم می‌تواند موجب انتقال این بیماری شود.
به گزارش مهر براساس اعلام متولیان بهداشت و درمان استان گلستان، سال گذشته 6 نفر بر اثر ابتلا به بیماری تب شالیزار جانشان را از دست دادند و در سال جاری نیز از 87 مورد مشکوک به بیماری تب شالیزار در گلستان نمونه‌برداری شد که 37 مورد آن مثبت تشخیص داده شده است. از تلفات این بیماری در استان های مازندران و گیلان که بیشترین تولید برنج کشور متعلق به آنهاست، تا کنون گزارشی منتشر نشده است. با این حال کارشناسان می گویند : این بیماری در مناطقی که وضعیت خدمات بهداشتی و درمانی مناسبی ندارند تا 20 درصد موجب مرگ و میر افراد مبتلا می شود.
اگرچه تب شالیزار بیشتر هنگام کاشت و نشای برنج قربانی می گیرد اما به گفته کارشناسان بخش سلامت چون در زمان دروی برنج نیز که معمولا دست و پای کشاورزان توسط ساقه‌های برنج زخمی می‌شود، آنها نباید دست و پای خود را در آب‌های اطراف مزرعه یا چاله‌های ایجاد شده شستشو دهند؛ زیرا این آب‌ها ممکن است آلوده به ادرار جوندگان و حیواناتی که در آن حوالی قرار دارند باشد و باعث ابتلا به این بیماری شود.همچنین افراد باید از شنا کردن در آب‌هایی که به سالم بودن آن مطمئن نیستند خودداری کنند و از راه رفتن با پای برهنه در آب‌های رودخانه، چاله‌ها و گودال‌ها بپرهیزند و در این آب‌ها چیزی نشویند.
فصل کشت نشای برنج در حالی به روزهای پایانی خود نزدیک می شود که شالیکاران شمال کشور که عموم آنها را زنان تشکیل می‌دهند، در معرض یک بیماری عفونی مشترک انسان و دام به نام تب شالیزار قرار گرفته اند. این بیماری مخصوص جوامعی است که غالب افراد آن به کشاورزی یا ماهیگیری اشتغال دارند، به همین خاطر هرساله عده‌ای از کشاورزان شمالی کشور بخصوص شالیکاران با این بیماری دست و پنجه نرم می‌کنند. این بیماری که به تب برنج، تب شالیزار، تب شالیکاران، تب مزارع، تب برنجکاران و به نام علمی لپتوسپیروز معروف است، در مناطقی که وضعیت خدمات بهداشتی درمانی آن مطلوب نیست، موجب مرگ‌ومیر نیز می‌شود.
به اعتقاد کارشناسان، تب شالیزار از بیماری‌های بازپدید کشور ماست که بویژه در شمال کشور شایع است و به دلایلی چون وجود کشاورزی سنتی، استفاده از فضولات دامی و دفع غیربهداشتی زباله و همجایی سکونت انسان و دام در شرایط غیربهداشتی به وجود می‌آید.
تب شالیزار با تب و لرز و سردرد (علائمی شبیه سرماخوردگی) شروع می‌شود و در مراحل شدیدتر علائم دیگری مثل یرقان یعنی زردی و نارسایی کلیه به آن افزوده می‌شود و ممکن است بیمار به دیالیز احتیاج پیدا کند.
عامل این بیماری یک باکتری است که از طریق ادرار حیوانات آلوده مثل گاو، گوسفند و بعضی از جوندگان مثل موش وارد آب‌ها و محیط اطراف می‌شود و می‌تواند ماه‌ها در آب زنده بماند. همچنین آب راکد یک وسیله مهم دیگر برای انتقال این بیماری است.
این تب قربانی می‌گیرد
طبیعی است اگر فردی با پای برهنه خصوصا زخمی وارد این آب‌ها شده یا دست خود را در آب‌های آلوده بشوید یا در آن شنا کند، عامل بیماری وارد بدن وی شده و پس از حدود یک هفته علائم آن ظاهر می‌شود.
دست زدن به طناب آلوده حیوان یا فضولات آن و تماس با علف‌های آلوده هم می‌تواند موجب انتقال این بیماری شود.
به گزارش مهر براساس اعلام متولیان بهداشت و درمان استان گلستان، سال گذشته 6 نفر بر اثر ابتلا به بیماری تب شالیزار جانشان را از دست دادند و در سال جاری نیز از 87 مورد مشکوک به بیماری تب شالیزار در گلستان نمونه‌برداری شد که 37 مورد آن مثبت تشخیص داده شده است. از تلفات این بیماری در استان های مازندران و گیلان که بیشترین تولید برنج کشور متعلق به آنهاست، تا کنون گزارشی منتشر نشده است. با این حال کارشناسان می گویند : این بیماری در مناطقی که وضعیت خدمات بهداشتی و درمانی مناسبی ندارند تا 20 درصد موجب مرگ و میر افراد مبتلا می شود.
اگرچه تب شالیزار بیشتر هنگام کاشت و نشای برنج قربانی می گیرد اما به گفته کارشناسان بخش سلامت چون در زمان دروی برنج نیز که معمولا دست و پای کشاورزان توسط ساقه‌های برنج زخمی می‌شود، آنها نباید دست و پای خود را در آب‌های اطراف مزرعه یا چاله‌های ایجاد شده شستشو دهند؛ زیرا این آب‌ها ممکن است آلوده به ادرار جوندگان و حیواناتی که در آن حوالی قرار دارند باشد و باعث ابتلا به این بیماری شود.همچنین افراد باید از شنا کردن در آب‌هایی که به سالم بودن آن مطمئن نیستند خودداری کنند و از راه رفتن با پای برهنه در آب‌های رودخانه، چاله‌ها و گودال‌ها بپرهیزند و در این آب‌ها چیزی نشویند.
علاوه بر این، در محیط هایی که گاو و گوسفند نگهداری می‌شود یا به منظور چرا در آن وارد می‌شوند، با پای برهنه وارد نشوند و به علف‌های آن دست نزنند و در مواقع ضروری استفاده از دستکش الزامی است. کشاورزان باید وجود هر نوع زخم یا خراش در دست و پا را جدی گرفته و از فروبردن آن در آب‌های آلوده یا وارد شدن با آن بدون محافظ به زمین‌های کشاورزی جدا پرهیز کنند.
