ایامی چند به بی خبری گذشت !

ایامی چند به بی خبری گذشت !
از همه چیز . بی خبر از همه کس و دردناکتر ، بی خبری از خود ، از گذشته خود ، حال خود و آینده خود ...
اینهمه  بی خبری ، اینهمه  سکوت و سهل  گرفتن و گذشتن  ایام ، خسران بزرگی است  که به سختی  جبران خواهد شد و ای بسا جبران نا پذیر است ...
ایامی  چند به بی خبری گذشت !
در این بی خبری سخت  که نیمی از عمررا با خود بُرد،تلخی  بود و رنج بود و روز مره گی و شاید لحظاتی شاد که دقیقاً معلوم نبود کذایی بود یا اصلاً نبود !
 نیمی دیگر مانده .... اگر اتفاقی نیفتد ، اگر این نیمه ، نیم نشود ، زمانی نیست ...
 باز به بی خبری بگذرد این ایام !؟
می شود آرام بود . می شود  گوشه ای نشست  و لقمه ای به دهان برد و ایام را سر برید . بعدتمام . مثل لامپی که خاموش می شود ....
 تمام. تمام ...
اما می شود  جور دیگری هم زندگی کرد ،
از مرز بی خبری گذشت  و جریان ساخت . بال گشود  و سایه گسترا ند و عده ای  را از تیغ تند آفتاب  رهانید ....
می شود زبان گشود
می شود قلم زد
و می شود خیلی کارها کرد ...

ایامی چند  به بی خبری گذشت. اما آیا باز این ایام به بی خبری خواهد گذشت ؟